Μανούλα μου!:)

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω...Συνήθως είναι μέχρι να κάνω την αρχή...και πάντα δυσκολεύομαι στο τέλος...Αλλά για σένα ο,τι κι αν πω θά'ναι πάντα λίγο...Πάντα μικρό...μπροστά σ'αυτό που έκανες εσυ για σένα...Εσυ μου έδωσες ζωή,σάρκα και οστά...και για 9 μήνες με είχες μέσα στην κοιλίτσα σου...Εγώ φταίω για τις ατέλειες που'χεις σ'αυτή...έτσι ποτέ δεν είπα ότι δεν προσέξεσ τον εαυτό σου...Με γέννησες με τόσο κίνδυνο...με κίνδυνο της ζωής σου...3 φορές σε πήγαν χειρουργείο για μένα...Μ'έκανες μεγάλο μωρό,4 κιλά και 100 γραμμάρια,γεμάτουλικο,μελαχρινό με μαύρα μάτια και πολλά μαλλακια χι χι χι!Και με αγκάλιασες τρυφερά...Πέρασες τόσα ξενύχτια για να με παρακολουθείς...να ξέρεις ότι είμαι καλά...να με ταΐσεις...να με φροντίσεις...Ήμουν και ζόρικο βλέπεις,μόνο μια κρέμα μου άρεσε,όλες τις άλλες τις έφτυνα! :ρ
Με έπαιρνες στην αγκαλιά σου κι ένιωθα τόσο όμορφα...Έβλεπες που μεγάλωνα τόσο γρήγορα και ήσουν περήφανη...Όλα ήταν τόσο όμορφα...Μέχρι που μια μέρα...δεν ήρθες να με πάρεις από το νηπιαγωγείο...Ένιωθα χαμένη...Ξέφυγα απ'τα μάτια της νηπιαγωγού και ήρθα μόνη μου σπίτι...Φοβόμουν μη χαθώ...ακολουθούσα μια μαμα κι ένα παιδί...και να...σ'αυτή την ευθεία ήταν το σπίτι μας!Από'κεινη τη μέρα ένιωθα πώς δε με αγαπούσες...ότι με ξέχασες...Αλλά δε θύμωσα...στενοχωρεθηκα...ο θυμός ήταν σχεδόν πάντα άγνωστη λέξη για μένα...απλά δεν ήθελα ποτέ να δείχνω ότι στενοχώριεμαι εύκολα...Πόσο ήθελα την αγάπη σου...Και όσα κι αν είχα ήδη μάθει από μόνη μου...χάρη σ'εσένα προετοιμάστηκα και οι πρόωρες αλλαγές πάνω μου μ'έκαναν να νιώσω λιγότερο άσχημα...Μου εξήγησες με πολύ όμορφο και γλυκό τρόπο να μην τρομάξω όταν μου συμβεί αυτό... Ήμουν 9 χρόνων...και συνέβη 11 μέρες αφού τα έκλεισα...Ήταν κυριακή του πάσχα μάλιστα του 96.Δεν τρόμαξα...λίγο μου κακόφάνηκε που δεν ήμουν σαν τα αλλά κοριτσάκια...ντρεπόμουν...Αλλά σε καταλάβαινα περισσότερο πια...και μπορούσαμε να μιλάμε για πιο πολλά...
Στην εφηβεία μου σε μίσησα...Για την ακρίβεια...με πλήγωσες ανεπανόρθωτα...Γιατί άκουγες τους άλλους και έκανες ότι σου'λεγαν εκείνοι...Αντί να με προστατέψεις...έκανες τα ίδια...Ήξερες πώς δε γινόταν να κάνω τέτοια λάθη...Γιατί αν και 13 ετών ήξερα ήδη ποιο ήταν το λάθος και το σωστό...Δε με εμπιστεύτηκες...Αλλά γινοσουν πιο καχύποπτη απ'όλους...με απειλούσατε...με βριζατε...μερικές φορές με πέταγες έξω στα σκαλιά...κι η μόνη μου συντροφιά ήταν ένα πακέτο τσιγάρα...Σε μισουσα...γιατί μ'έκανες να νιώσω ότι δεν ήμουν παιδί σου...Ότι ήμουν μια ξένη για σένα.Δεν πόνεσες για μένα;Μήπως γι αυτό με μισούσες;Πόσες φορές ένιωσα ότι ήμουν αδιέξοδο...πόσες φορές σκεφτόμουν να έφευγα...Η δική σου απόρριψη...ήταν σαν την απόρριψη όλου του κόσμου...Έμαθα να'μαι μια ξένη και να μη δένομαι πολύ με κανένα φιλικό πρόσωπο...Γιατί...αν δε μ'αγαπούσες εσυ...κι αν ήθελες το κακό μου...τότε όλοι οι άλλοι μόνο αυτό θά'θελαν από μένα...Πέρασαν χρόνια που ένιωσα ότι ερχόσουν ξανά κοντά μου...Αν και ήξερα πώς βούλιαζεσ σ'έναν ατελείωτο βυθό...Μ'ένα πρόβλημα που μόνο καλό τέλος δε θά'χε...Έχοντας χάσει πια το νόημα μου...Είπα θα μείνω δυνατή για σένα...Για σένα δεν έκλαψα...Για σένα σταμάτησα να βγαίνω συχνά...Όταν σχολαγα ήθελα να'ρχομαι κατευθείαν σε σένα να'χεις παρέα στο σπίτι...Να μη νιώθεις μόνη...Να'μαι όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί σου...Γιατί με χρειάζεσαι πιο πολύ από ποτέ...κι ας μην ήσουν εσυ μαζί μου τις στιγμές που σε χρειαζόμουν εγω...Μπορεί να πήρα μόνο το χαμόγελο σου και τ'άσπρο σου δέρμα...(κι όχι τα γαλανόπράσινα μάτια σου που πάντα θαύμαζα...)αλλά πήρα πολλά απ'το χαρακτήρα σου...Συχνά με εκπλήσσεις,είσαι τόσο γλυκειά και τόσο αθώα!Συνήθως πιστεύω ότι η καλωσύνη σου σου έφερε τόσες δυστυχίες...γιατί ήσουν το πιο υπακούο παιδί των γονιών σου...Και γι αυτό δε μεγαλώσεσ...γιατί δε χάρηκες τα νιάτα σου έτσι όπως έπρεπε...Όχι...δε θέλω να στα θυμίσω...θά'θελα να σου θυμίσω τα όμορφα...Για παράδειγμα...ήσουν κυριολεκτικά μια κούκλα!Μια ξανθιά φυσική κούκλα με πανέμορφα μεγάλα μάτια που έκαιγε καρδιές!"Η ωραία της περιοχής" σε έλεγαν.Με απόλυτη ειλικρίνεια σου'χω πει πώς αυτό που'μαι δεν πιάνει μια μπροστά σου,όταν ήσουν εσυ στην ηλικία μου!Και νιώθω τυχερή τουλάχιστον που είμαι δικό σου παιδί,αν και δεν πήρα τα μάτια σου(εχω τα κουμποτρύπακια του μπαμπά!)!Χι χι χι,εσυ τι λες;Γινόταν ο μπαμπάς να μη σε ήθελε πολύ ώστε να ήθελε να κάνει παιδί μαζί σου;ξέρουμε πώς δεν ήμουν "ατύχημα",αλλά ένα προϊόν αγάπης!Ήσουν 26 τότε...Πώς πέρασαν τα χρόνια ε;...Σ'ευχαριστώ για όλα!Σου οφείλω τα πάντα!Για σένα προσπαθώ τόσο σκληρά να αγαπώ τη ζωή μου...Γιατί σου ανήκει!Εσυ μου την έδωσες!Δε μπορώ να μην την εκτίμησω γιατί θά'ναι σα να σε προδιδω!Δεν εχω το δικαίωμα να το κάνω όσο κι αν απελπιστω,όσο κι αν κλάψω,όσο κι αν βασανιστώ,όσες φορές κι αν παρακαλούσα να έφευγα!Εσυ με κρατάς,εγώ ποτέ δε φοβήθηκα για εμένα την ίδια...Προσπαθώ να αποφεύγω τους κινδύνους,να προστατέψω το δώρο που εσυ μου έδωσες τόσο απλόχερα! Ειλικρινά δε θέλω ποτέ να σε κάνω να κλάψεις για μένα,να κάνω κάτι που θα σε στενοχωρεσει!Μπορεί ο μπαμπάς να'ναι η αδυναμία μου...Αλλά χωρίς εσένα δε ζω!Πονάω που'σαι μακριά μου αν και ξέρω ότι κοντά μου δεν είμαι ικανή να σε βοηθήσω στα πάντα!Χαμογέλασε μανούλα...αυτή είναι η δική σου μέρα!!Είσαι μόλις σήμερα 47 ετών και σ'αγαπάω όσο ποτέ άλλοτε!Δεν είναι καιρός για κλάματα όσο κι αν πονάω με τα δικα μου...Για σένα ζω!Μόνο για σένα χαμογελώ ακόμα!Σ'ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα...Σ'ευχαριστώ που με έφερες στον κόσμο...Και ταυτόχρονα ευχαριστώ τους γονείς σου...Αλλιώς δε θά'χα εσένα!Θά'ρθω να σου ευχηθώ τα χρόνια πολλά!Σ'αγαπώ πολύ πολύ πολύ!!Χρόνια πολλά και καλά!