"Για τον αδερφό μου..."

Όπως έγραψα πιο κάτω,έρχονται δύσκολες μέρες...Σε λίγες ώρες για την ακρίβεια και πολύ πιθανόν αφού δημοσιεύσω την ανάρτηση θά'χουν ήδη έρθει.
Μια απ'τις πιο τραυματικές εμπειρίες της ζωής μου,η οποία πιστεύω θα με ακολουθεί για πάντα.Δεν υπάρχει παρηγοριά,υπάρχει μόνο συμβιβασμός,υπάρχει συνήθεια,και πολλές τύψεις...

Πριν 3 χρόνια ακριβώς έχασα τον αδερφό μου...5 μέρες προτού κλείσω τα 18 μου.Η ενηλικίωση μου σφραγίστηκε με ένα θάνατο...Με μαύρα ρούχα...Με μια υπόσχεση...Και ένα αγκάθι να με βασανίζει για πάντα...

Θέλω να πάρω την ιστορία από την αρχή...όσον αφορά τον αδερφό μου κι εμένα,τη σχέση που'χαμε όλα αυτα τα χρόνια,όλο το μίσος που ένιωθα για εκείνον...ένα μίσος για το οποίο ξέρω ότι μια ολόκληρη ζωή δεν είναι αρκετή να μετανιώνω...

Οι παππούδες μου παντρέψαν τη μητέρα μου σε ηλικία 16 ετών,όπως συνηθιζόταν συχνά εκείνη την εποχή.Πήρε έναν άντρα ευκαταστατο,αλλά βίαιο και τζογαδόρο.Την χτυπούσε,μάλιστα υπήρχαν φορές που η ίδια μου η γιαγιά αντί να προσπαθήσει να επέμβει καθόταν και γελούσε με τα μαρτυρία της μητέρας μου.Μέσα σ'ένα τέτοιο κλίμα,ήρθε ο Λεωνίδας,του οποίου την ύπαρξη δεν επιθυμούσε καν η γιαγιά του,από τη μεριά του πατέρα του.Κι αυτό γιατί η δική της κόρη δε μπορούσε να κάνει παιδιά.Ο ερχομός του Λεωνίδα στη ζωή δε βελτίωσε τη σχέση μεταξύ των γονιών του...Μάλιστα,λίγο καιρό μετά τη γέννηση του,η μητέρα μου έμεινε ξανά έγκυος αλλά απέβαλε από το ξύλο...
Όταν έγινε 3 ετών ο Λεωνίδας,είδε τον πατέρα του να φεύγει από το σπίτι,κι αυτή η εικόνα τον στιγματίσε...Στο μεγαλύτερο βαθμό τον μεγάλωσε η γιαγιά μου και η μητέρα μου δούλευε για να τον ζήσει.Στην πραγματικότητα,δεν του έλειψε τίποτα σε θέμα υλικών αγαθών...Ήταν ένα πανέξυπνο αγόρι,μια μαθηματική ιδιοφυία,(Ποτέ δεν έκατσε να διαβάσει σοβαρά κι έβγαλε το γυμνάσιο με 19,3!)
Η μητέρα μου ήταν τυχερή μέσα στην ατυχία της.Της γνώρισαν τον πατέρα μου,ο οποίος ήταν χωρισμενοσ με 2 κόρες κοντά στην ηλικία του Λεωνίδα.
Ο Λεωνίδας αντιδρούσε στην αρχή κι ήταν λογικό,γιατί φοβόταν μήπως βίωνε την εγκατάλειψη και από τη μητέρα μου.Αλλά δεν ήταν έτσι.Ο πατέρας μου ποτέ δεν είχε πρόβλημα μαζί του.Από το γάμο των γονιών μου γεννήθηκα εγώ,όταν ο Λεωνίδας ήταν 9 χρόνων.Ήταν πολύ χαρούμενος που απέκτησε μια αδερφή,η οποία αργότερα του το ανταπέδωσε μονάχα με αχαριστία και μίσος...!Δε θέλω να με δικαιολογήσω απόλυτα,αλλά είχα κι εγώ κάποιους λόγους,μόνο που δεν ξέρω και δε θα μάθω ποτέ αν ήταν τόσο δυνατοί για να φερθώ όπως φέρθηκα...

Από'δω αρχίζει η δική μου οπτική γωνία,όπως έζησα εγώ τον Λεωνίδα...
Αρχικά πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβω ότι δεν είχαμε τον ίδιο πατέρα,κι αυτό γιατί πάντα αποκαλούσε "μπαμπά" το δικό μου.Όπως και να'χει,όταν το κατάλαβα δε με πείραξε τόσο πολύ...Μετά από χρόνια όμως θα το χτυπούσα άσχημα...
Στις αρχές ήμασταν πολύ καλά με το Λεωνίδα,με έπαιρνε στις βόλτες του,παίζαμε βίντεοπαιχνίδια,γενικά ήταν όλα υπέροχα.Χαιρόμουν που'χα ένα μεγάλο δυνατό αδερφό,τον θαύμαζα πολύ.Όταν έγινε 16 όμως άρχισε σιγά σιγά να απομακρύνεται από μένα,αν και ήταν λογικό ότι πλέον έμπαινε σε άλλη φάση...Καθόμουν στο μπαλκόνι,τον έβλεπα να φεύγει και καμμία φορά έκλαιγα...γιατί ένιωθα μόνη.Ο Λεωνίδας ήταν περισσότερο κοντά μου απ'όσο ήταν η μητέρα μου μαζί μου...Τουλάχιστον υπήρχαν βραδιά που ξενυχτούσαμε και παίζαμε διπλα παιχνίδια...Ήταν ευτυχισμένα χρόνια...!Το κομπιούτερ μάλιστα εκείνο τό'χαμε ακόμα και πριν 4 χρόνια,κι όταν πετάχτηκε ένιωσα ότι πετάχτηκαν μαζί μ'αυτό και πολλές παιδικές μου εικόνες-τώρα τα ψάχνω μέσα στο ίντερνετ αυτα τα παιχνίδια.
Όταν ο Λεωνίδας έγινε 17 έφυγε για τη Ρόδο,γιατί εκεί ήταν ο πατέρας του.Περίμενα τη μέρα που θα γυρνούσε...Μερικές φορές άφηνα δίπλα μου το ένα μαξιλάρι,γιατί για πολλά χρόνια κοιμόμασταν παρέα.Φοβόμουν το σκοτάδι μόνη...καμμία φορά ακόμα το φοβάμαι...
Μια απρόσμενη μέρα...Ο Λεωνίδας γύρισε ένα πρωί.Ήταν αγνώριστος και πανέμορφος.Είχε αδυνατίσει πολύ,είχε ψηλώσει και γενικά είχε γίνει πανέμορφος.Ξανθός,με ανοιχτα πράσινα μάτια,1.82 και πλέον αδύνατος,ήταν ένας νέος Λεωνίδας από αυτόν που ήξερα...
Όμως δεν είχε αλλάξει μόνο εξωτερικα...Ήταν σα να μην υπήρχα πια γι αυτόν,κι όταν μου έδινε σημασία δεν ήταν για καλό.Η ελάχιστη προσοχή που'χα κερδίσει από τη μητέρα μου σχεδόν εξαφανίστηκε.Τα πάντα για εκείνη ήταν ο Λεωνίδας...
Δούλευε στο μαγαζί που'χε η γιαγιά μου,εγώ απ'την άλλη άρχισα να συνηθίζω το ότι δεν υπήρχε πια σημασία...Ταυτόχρονα είχε αρχίσει να κατηγορεί τη μητέρα μου...
Τον αντιπαθούσα που μιλούσε έτσι για εκείνη και τη σύγκρινε,ενώ εκείνη τον αγαπούσε τόσο πολύ.
Πήγε και στο στρατό...έτσι όπως έπρεπε.Από'κεί άρχισαν τα πραγματικά δύσκολα...Έγινε οξύθυμος,επιθετικός,κι άλλοτε πήγαινε να μου το παίξει πατέρας.Μια καθαρά δευτέρα που άργησα από μια βόλτα μου τράβηξε τα μαλλιά,ακολούθησαν κι άλλες φορές που με χτυπούσε και κανείς από τους γονείς μου δεν προσπαθούσε να κάνει κάτι.Ήθελα να τον σκότωνα,αν μπορούσα θα τό'χα κάνει.Έτσι ένιωθα.Θυμάμαι μάλιστα ότι και η μαμά είχε αρχίσει να δυσαρεστείται...Την έπαιρνα τότε και πηγαίναμε βόλτες.Σε μια απ'αυτές στον Πειραιά πηγα στην Αγία Τριάδα να προσευχηθώ...Ευχήθηκα να γινόταν κάτι που να τον έκανε να άλλαζε συμπεριφορά...είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορος...
Μετά από 9 μήνες...λίγο πριν τα 13 μου,στις 23 Δεκεμβρίου 1999,ομολόγησε στη γιαγιά μου ότι είχε μπλέξει...Εκείνες τις μέρες δεν έμεινα σπίτι,πηγα πάνω στα ξαδέρφια μου,μπορούσα να βγω μόνο μισή ώρα και δεν έπαιρνα πάνω από ένα χιλιάρικο...
"Αφού έμπλεξε αυτός που'ναι έξυπνος,η μικρή θά'χει μπλέξει σίγουρα"σκέφτηκε η πανέξυπνη γιαγιά μου!
Η φυσιολογική μου ζωή ξαφνικά διακόπηκε.Με απομόνωσαν από τις φιλίες μου,έλεγχαν συνέχεια τα πράγματα μου,με πήγαιναν για εξετάσεις αίματος κι όλα αυτα γιατί ήθελαν να μου προσαψουν κάτι που ποτέ δε θά'κανα!Και το τσιγάρο όταν άρχισα ΠΌΤΕ δεν πήρα ξένο,αγόραζα και κάπνιζα πάντα και μονάχα τα δικα μου!Συχνά δε με άφηναν σε ησυχία...ούτε στο δωμάτιο μου,που ως έφηβη ήθελα πάρα πολύ την μοναξιά μου.Εβαφα τα νύχια μου;Εχω μπλέξει!Κοιμόμουν λίγη ώρα παραπάνω;Εχω μπλέξει!Αντιμίλουσα επειδή δεν άντεχα;Εχω μπλέξει!Παντού απειλές για τη ζωή μου...απειλές για ξύλο...πέταγμα έξω από το σπίτι και βρισιές.Κι όλα αυτα εξαιτίας του,πληρώνα τα δικα του.Και που άλλαξε η συμπεριφορά του απέναντι μου τι να το έκανα,όταν πλήρωσα γι αυτα που έκανε;;Τον μισούσα και ώρες ώρες ακόμα τον μισώ όσο θυμάμαι αυτα που πέρασα από την ίδια μου την οικογένεια!!Δύο ανταύγειες ήθελα να κάνω στην κομμώτρια και φόρεσα ωτοασπίδες γιατί θα περνούσα από το ανακριτικό!Που αυτές τις 2 ανταύγειες δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα να τις κάνει μια ξαδέρφη μου όταν έφτασε την ηλικία που ήμουν εγώ τότε!Μόνο εγώ ήμουν το πρόβλημα επειδή έτυχε να'χω αυτόν για αδερφό!Που στο κάτω κάτω δεν ήταν αδερφός μου!Γιος της μάνας μου ήταν!

Έτσι ακριβώς σκεφτόμουν και νομίζω ότι έδωσα παραστατικά την εικόνα...Δεν ήθελα ούτε να τον ξέρω,η παρουσία του στο σπίτι κάθε άλλο παρά επιθυμητή ήταν για μένα.Έχοντας αποτοξινωθεί μόνος του,γύρω στα 14 μια φιλη μου λειτούργησε σα γέφυρα μεταξύ μας καθώς ενδιαφερόταν για εκείνον...Γιατί όσες προσπάθειες κι αν έκανε εκείνος να με πλησιάσει,για μένα είχε τελειώσει.Του μιλούσα δεν του μιλούσα το ίδιο πράγμα ήταν για μένα.Πάντα εκείνος με πλησίαζε...μόνο μια δύο φορές θυμάμαι να τον εχω προσεγγίσει εγω...
Η Αγγελική βοήθησε τις σχέσεις μας να ξεπαγώσουν λίγο...
Τά'χε καταφέρει μια χαρά μόνος του κι αυτό ήταν αξιοθαύμαστο...αλλά αυτές οι ιστορίες δεν τελειώνουν τόσο εύκολα...Μου έκλεψε κάποια πράγματα που'ταν πολύ σημαντικα για μένα...Όσες φορές κι αν ζήτησε συγνώμη για μένα ήταν ασυγχώρητος.Και ήξερα ότι θα τό'κανε πάλι.Ήμασταν στο Αγκίστρι διακοπές το καλοκαίρι και έλεγα στη μητέρα μου ότι δε θά'θελα να το ξανανιωσω αυτό...Και την επόμενη μέρα ειδοποίησε η θεία μου και μας είπε.Τό'χε σκηνοθετήσει μάλιστα να μοιάζει με ληστεία,αλλά εμένα δε μου έβγαζε κανείς από το μυαλό ότι ήταν εκείνος.
Του το χτύπησα πολλές φορές κι ας με απειλούσε να με χτυπήσει.Πολύ περισσότερο...που μπαίνοντας στο δωμάτιο μου ήταν ένα χάος...

Ένιωσα σα να'χε βιαστεί ο ψυχικός μου κόσμος...γιατί το δωμάτιο μου είναι ο πιο σημαντικός μου χώρος...ο κόσμος μου...
Δεν υπήρχε πια περίπτωση να του ξανάμιλήσω ούτε να τον συγχωρήσω γι αυτό.Αυτός ο άνθρωπος μόνο κατέστρεφε...Τά'θελε όλα δικα του χωρίς να δίνει τίποτα...Τα δικα του δικα του και τα δικα μου δικα του.Αυτό ήταν πολύ.
Δεν κατάφερα να βρω το δίκιο μου...απλά αντικατέστησα ότι μπορούσα ν'αντικαταστήσω...
Το ψυχικό κόστος ήταν αδύνατον πια να το ξεπληρώσει.
Άρχισε πάλι να γίνεται επιθετικός...μέχρι που ο οργανισμός του άρχισε να εξαντλείται από την δεύτερη αποτοξίνωση μόνος του...
Έφτασα στα 17...τά'χε καταφέρει κι είχε ηρεμήσει...Υπήρξαν φορές που βγήκαμε και για καφέ,και για σινεμά...ο χρονος είχε αρχίσει να μειώνει την πίκρα μέσα μου...Μάλιστα θέλαμε να βγούμε και μια φορά με το Δημήτρη,το παιδί που τά'χα τότε.Κι ο ίδιος τό'θελε αυτό.Αν και δεν έγινε...αρρωστήσαμε κι οι δύο και αναβλήθηκε επ'αόριστον...Ήμουν περήφανη που μας έβλεπαν...Ήμασταν στα κύριλλε μας,χι χι χι!Αλλά τα ωραία δεν κρατάνε πολύ...
Στα 17μισό μου άρχισαν τα δύσκολα...κυρίως για εκείνον...Όπως ανέφερα,στη 2η αποτοξίνωση μετά από λίγο καιρό άρχισε να εξαντλείται...Δεν κοιμόταν καλά...κι έπρεπε να παίρνει ψυχοφάρμακα...Η υγεία της μητέρας μου επίσης δεν ήταν καλά...
Γυρνούσα από το σχολείο κι έβλεπα δύο ανθρώπους νεκρούς-ζωντανούς...Σαν αποκορύφωμα,χώρισα και με το Δημήτρη,που'ταν η διέξοδος μου για λίγη χαρά...Δε μπορούσα να κάνω τίποτα...Επίσης έγιναν κάποιες λάθος αγορές...Που οδήγησαν τον πατέρα μου στο να εξαγριωθεί...Ήθελε να φύγει την άνοιξη και να με έπαιρνε μαζί του,κάτι που κι εγώ ήθελα γιατί δε μπορούσα να αναπνεύσω...!Κι όλα αυτα την κρίσιμη εποχή της γ λυκείου...
Η ψυχολογία μου ήταν χειρότερη από ποτέ...δεν έβλεπα πουθενά διέξοδο...

Σιγά σιγά κάτι άρχισε να φτιάχνει μέσα μου...Καθώς η άνοιξη έφτιαχνε αρκετά την ψυχολογία μου (μακάρι να μπορούσα να το πω και τώρα αυτό)...
Είχαν αρχίσει και οι σχέσεις μεταξύ του αδερφού μου και μένα να βελτιώνονται.Άρχιζε ν'ακούει και απ'τα κομμάτια που άκουγα εγώ,και πολλά πρωίνα του Σαββάτου τα περνούσαμε παρέα,όπως επίσης και όταν σχολαγα...Δύο βδομάδες πριν τις 28 Μαρτίου...
Στις 24 πηγα κι έκατσα λίγες μέρες στης καλύτερης μου φίλης τότε.Γύρισα στις 26 κι ήρθε αμέσως και κατσαμε στο φορητό υπολογιστή,τον οποίο άφηνε συχνά στο γραφείο μου καθώς έβλεπε ότι ασχολούμαι με αυτόν.
Την Κυριακή στις 27 Μαρτίου καθόμουν στης μητέρας μου το δωμάτιο...Ο Λεωνίδας ήταν στο φορητό υπολογιστή στο δωμάτιο μου...Έπαιζε ένα παιχνίδι από αυτα που'χα βάλει...Με φώναξε να παίξουμε μαζί...αλλά αρνήθηκα.Του'πά άλλη φορά...Αλλά δεν ήξερα ότι δε θα υπήρξε άλλη φορά...Κι αυτό το περιστατικό δεν τό'χα αναφέρει πουθενά,παρά μόνο τον περασμένο αύγουστο,όταν κάποια στιγμή ήθελα να παίξω κι έπεσα σ'αυτό το παιχνίδι...

Στις 28 είχα σχολείο...δεν είχα κοιμηθεί καλά,αλλά ούτε κι εκείνος καθώς είχε κρυώσει...
Προσφέρθηκε να μου φτιάξει καφέ...
"Δεν κοιμήθηκα καλά..."του είπα.
"Ούτε εγώ μπόρεσα."
Τότε...είπα κάτι που θα με κυνηγάει για πολύ καιρό...
"Μην ανησυχείς...Θά'χεις μέρες να κοιμηθείς."του είπα καθώς εγώ είχα σχολείο...αλλά εκείνος δεν είχε.Θα γινόταν καλά από το κρύωμα και θα χορταίνε ύπνο τις επόμενες μέρες...
Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά...Ήταν υπέροχος καιρός...
Όταν γύρισα από το σχολείο ο Λεωνίδας δεν ήταν σπίτι...Η μαμα τον έπαιρνε τηλέφωνο αλλά ήταν κλειστό...Δεν ανησυχούσα...Θα γυρνούσε.Πηγα και στο βίντεοκλαμπ με τη φιλη μου και χαιρόμουν τον ήλιο...τον καιρό που ζεσταίνε...τη μέρα που μεγάλωνε...Ήταν μια υπεροχή μέρα...
Όταν γύρισα πηγα στους παππούδες μου...
"Τηλεφώνησε το τμήμα της ομόνοιας"μου'πε ο παππούς.Ζητούσαν τη μαμά αλλά δεν της έλεγαν για ποιο πράγμα...
Ο παππούς που'χε κόψει το τσιγάρο εδώ και 2 χρόνια μου ζήτησε..."Κάτι δεν πάει καλά..."είπα μέσα μου...
"Είδα άσχημο όνειρο."είπε η γιαγιά.
Εγώ αντιθέτως...δεν αισθανόμουν τίποτα αρνητικό...πίστευα ότι δεν ήταν κάτι τόσο ανησυχητικό...
Έφυγαν ο παππούς και η μαμά κι εγώ πηγα πάνω στο δωμάτιο μου...άνοιξα την πόρτα,άκουγα μουσική κι έγραφα σι ντι...
Ήρθε κι ο πατέρας μου και άνοιξε τηλεόραση,άρχιζε το καφέ της χαράς.

Ήρθε η μαμά...αλλά μόνη...Άρχιζα να ανησυχώ...Μήπως ήταν σε κάποιο νοσοκομείο;
"Που'ναι ο Λεωνίδας;"
Ήταν χαμένη...σα να μην είχε συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί...
"Ο Λεωνίδας πέθανε."είπε τόσο ψύχραιμα...
Έχασα τη γη κάτω απ'τα πόδια μου!
"Δε μπορεί!"είπα σοκαρίσμενη.

Δεν ήταν αλήθεια αυτό που συνέβαινε...Δεν ήταν δυνατόν!
Ήταν ο αδερφός μου!Ήταν αίμα μου!Είχαμε πολλά να πούμε,να ακούσουμε,να παίξουμε!Ήταν μόνο 27 ετών,πώς πεθαίνει τόσο εύκολα ένας άνθρωπος,μια ζωή,μια ψυχή;
Δεν έκλαψα ακόμα...Έσκυψα το κεφάλι,πηγα στη ντουλάπα και άρχισα να ντύνομαι στα μαύρα...Ήρθε η Νίνα...η άλλη μου ξαδέρφη και έκλαιγε...Δεν ήθελα να το δείξω,αλλά ήταν αναπόφευκτο...
Τη μεθεπόμενη μέρα,στις 30 θά'ταν η κηδεία...
Η 29 μέρα του Μάρτη δεν περνούσε...Το μυαλό μου ήταν άδειο...Στις 30 έπρεπε να φανώ δυνατή.Δεν είχε μείνει και κάτι μέσα μου...Λίγα λεπτά μονάχα παρασύρθηκα...Αλλά για όλο το υπόλοιπο κρατήθηκα...
Και στο σχολείο όταν γύρισα φαινομουν αρκετά ψύχραιμη...
Όχι πως δεν ξέσπασα κάποια στιγμή (όχι σε κλάματα)...Αλλά κανείς δε με κατηγόρησε γι αυτό.Ομολογώ ότι μου στάθηκαν πολύ τα παιδιά και οι καθηγητές...Δεν το περίμενα...

Μια ουλη όμως παραμένει πάντα ουλη...Ο χρονος δε γιατρεύει τις πληγές...Κι ακόμα κι αν η πληγή κλείσει το σημάδι πάντα θα μείνει...Ο χρονος είναι μόνο μια υπενθύμιση...Θα μου θυμίζει το πόσο μόνη εχω μείνει,χωρίς αδέρφια...Γιατί εγώ μόνο το Λεωνίδα έζησα.Αυτός ήταν αδερφός μου...Θα μου θυμίζει πόσο σκληρή υπήρξα...
Θα μου θυμίζει πόσες εκκρεμότητες αφήσαμε...
Όπως επίσης και μια υπόσχεση που του έδωσα...

"Θα προσπαθήσω να εκπληρώσω εγώ τα όνειρα σου..."
......................................................